Duch Gór rozbija stos garnków

Opis

Nie zawsze ludzki rozum ogarnie Boską miarę
Coś, co jest nagrodą poczyta jako karę
Lecz jeśli ufnie Panu Bogu zawierzy
Temu Duch Gór podług wiary tej odmierzy

Potłuczone garnki przez Ducha Gór zmartwiły garncarza

Bez pracy nie ma kołaczy, ale kto pracy się nie boi, temu Duch Gór w dwójnasób wynagrodzi. Pewna garncarzowa wybrała się raz z wielkim stosem swych garnków na jeden ze śląskich jarmarków, a los – lub Duch Gór może – zechciał, że w drodze usłyszała po raz pierwszy w roku klekotanie bociana. Wzięła to kobieta za dobry znak wróżący pracowity rok i zaczęła w głos się radować i Bogu dziękować. Usłyszał te radosne okrzyki Duch Gór, wskoczył garncarzowej na wóz i zakrzyknął, że jeśli chce mieć w bród pracy, to on jej te garnki teraz potłucze! Nie, nie żartował potężny Duch. Skakał po naczyniach dopóty, dopóki nie potłukł ich w drobny mak; na dodatek rozkazał zrozpaczonej kobiecie odjechać. Przepełnione żalem serce kobiety buntowało się przeciw takiej niesprawiedliwości, ale pokora i respekt przed wszechwładnym Duchem kazały jej wracać do domu. Kiedy jednak zawróciła swego konika, ujrzała na drodze wielką sakwę pełną pieniędzy, a były warte więcej, niż wszystkie garnki, jakie kiedykolwiek ulepiła.