Opis

Ducha Gór siedziba to nieskalane mieszkanie
Ten, kto tam zbłądzi, już się nie wydostanie.
Potężny Duch bowiem nie przyjmuje gości
Którzy bezczeszczą spokój jego włości

Legenda o Duchu Gór i krowie szynkarza

Każdemu, kto miał styczność z Duchem Gór, jest wiadomym, że zjawa to groźna, lecz sprawiedliwa, surowa i dobrotliwa zarazem. Jak sam Bóg przykazał, nagradza za dobre, a karze za podstępne występki. Bywa jednak, że działa również podług własnej myśli, po ludzku patrząc – okrutnie, i nie daje się pojąć, dlaczego postąpił z kimś lub czymś tak a nie inaczej. Tak też stało się z krową szynkarza, która w 1656 zbłądziła u podnóża gór, a wiedziona albo ciekawością, albo też krowią głupotą, poczęła z wolna wspinać się na samą Śnieżkę.

Nie wiedziało biedne zwierzę, że wlazło prosto do siedziby samego Ducha Gór; a nie mógł on ścierpieć żadnej nieczystości i niepożądanych gości w pobliżu swojego domostwa. Powiadają, że biedne zwierzę uniosło się nagle w powietrze i runęło w dół góry, by roztrzaskać się na tysiąc kawałeczków.

W taki oto bezpardonowy sposób uprzątnął Duch Gór swoje podwórze, a czy sprawiedliwy był to sposób, czy nie, to już nie ludzkim umysłom osądzać.